شرکت ایسوزو
Isuzu Motors Ltd، که معمولاً با نام ایسوزو (تلفظ ژاپنی: [isɨᵝzɨ) شناخته می شود.
ایسوزو سازنده خودرو چند ملیتی ژاپنی است که دفتر مرکزی آن در نیشی کو، یوکوهاما، ژاپن است. فعالیت اصلی آن تولید، بازاریابی و فروش خودروهای تجاری و دیزلی است. این شرکت همچنین دارای تعدادی از شرکت های تابعه و سرمایه گذاری مشترک است، از جمله UD Trucks، Anadolu Isuzu (یک سرمایه گذاری مشترک ترکیه با گروه Anadolu)، Sollers-Isuzu (یک سرمایه گذاری مشترک روسی با Sollers JSC)، SML Isuzu (یک سرمایه گذاری هندی که قبلا به عنوان سواراج مزدا شناخته می شد. ) کارخانه‌های مونتاژ و تولید ایسوزو در حال حاضر واقع در فوجیساوا است که قبل تر و از زمان تأسیس شرکت با نام‌های قبلی، در استان‌های توچیگی و هوکایدو قرار داشته است. خودروهای با برند ایسوزو در اکثر بازارهای تجاری در سراسر جهان شناخته شده و خرید و فروش می شوند. همچنین این برند در میان ایرانی ها دارای محبوبیت بالایی بوده و خودروهای این شرمت توانسته است سهم قابل توجهی از بازار کشور را به خود اختصاص دهد. تمرکز اصلی بازار ایسوزو بر کامیون‌ها، کامیونت، اتوبوس‌ها و ساخت موتورهای دیزلی تجاری است، در حالی که رقیب ژاپنی آنها یانمار بر نیروگاه‌ها و ژنراتورهای سطح تجاری تمرکز دارد. موتورهای دیزل ایسوزو توسط ده ها سازنده خودرو از جمله جنرال موتورز استفاده می شود.
تاریخچه ایسوزو
کمپانی ایسوزو موتورز در سال 1916 فعالیت رسمی خود را زمانی که شرکت کشتی سازی و مهندسی توکیو ایشیکاواجیما قصد همکاری با شرکت صنعتی گاز و الکتریک توکیو را برای ساخت خودرو داشت آغاز نمود. گام بعدی در سال 1918 برداشته شد، زمانی که یک همکاری فنی با Wolseley Motors Limited آغاز شد و حقوق انحصاری تولید و فروش خودروهای Wolseley در شرق آسیا را از کیت‌های knock-down به دست آورد. در سال 1919 اولین خودروی سواری ژاپنی، مدل Wolseley، Fifteen A9 15/40 НР در کارخانه کشتی سازی توکیو ایشیکاواجیما در کارخانه فوکاگاوا عرضه شد.و توانست تا سال 1927 تعداد 550 دستکاه را روانه بازار کند. در سال 1923 ژاپن در اثر زلزله کانتو ویران شد که باعث شد زیرساخت های حمل و نقل نوپایی که به شدت به راه آهن های دولتی وابسته بود به دلیل پیچ خوردگی خطوط غیر قابل استفاده شده و از رده خارج شوند.
پس از وفوع زلزله و ایجاد خسازت های بسیار به شرکت، خودروهای سنگین ساختمانی از شرکت های GMC و Ford وابسته به ایالات متحده برای کمک به بازیابی و بازسازی وارد شدند و این مجموعه به دنبال کمک این شرکت ها تصمیم به بازسازی و بهبود شرایط خود کرد. در سال 1927 این شرکت محصول جدید خود را با ظرفیت بار 2 تنی و با نام “کامیون Sumida P-type” مجهز به موتور A6 و محصولی دیگر با ظرفیت بار 1 تنی به نام “Sumida M-type No. 1 bus” مجهز به موتور A4 معرفی کرد. نام “سومیدا” از رودخانه سومیدا استفاده می شد زیرا کارخانه فوکاگاوا در نزدیکی آن قرار داشت.
در سال 1929 شرکت IHI بخشی از تجارت تولیدی خود را جدا کرد و با DAT Automobile Manufacturing Inc. (سلف نیسان) ادغام شد و نام خود را به Jidosha Kogyo Co., Ltd. (Automobile Industries Co., Ltd.) تغییر داد. محصولات این شرکت با نام های “سومیدا” و “چیودا” در ژاپن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چیودا ناحیه ای در توکیو است که کاخ امپراتوری در آن واقع شده است و سومیدا به رودخانه ای اطلاق می شود که تقریباً در فاصله 3.59 کیلومتری (2.23 مایلی) غرب کاخ امپراتوری از توکیو می گذرد.
کلمه ایسوزو که به انگلیسی ترجمه شده است به معنای “پنجاه زنگ” است. این نام از رودخانه ایسوزو که در نزدیکی معبد بزرگ Ise، یکی از مقدس ترین و مورد احترام ترین زیارتگاه های ژاپن است، استفاده می شود.
ایسوزو پس از جنگ جهانی
به دنبال این، در سال 1985 ایسوزو و جنرال موتورز شرکت خودروهای IBC را در بریتانیا تأسیس کردند و نسخه‌های محلی وانت‌های سبک ایسوزو و سوزوکی (Isuzu Fargo و Suzuki Carry) را تولید کردند. در بازار اروپا با نام تجاری Vauxhall’s Bedford به فروش می رسد. در این دوره، ایسوزو همچنین به عنوان صادرکننده موتورهای دیزلی در سراسر جهان حضور پیدا کرد، با نیروگاه های آنها که توسط Opel/Vauxhall، Land Rover، Hindustan و بسیاری دیگر استفاده می شد. دو خط مدل ایسوزو (جمینی، ایمپالس) به عنوان بخشی از بخش Geo (Spectrum، Storm) زمانی که در ابتدا به عنوان یک شرکت تابعه شورولت راه اندازی شد، به بازار عرضه شد.
همکاری با جنرال موتورز
در حالی که این شرکت رابطه طولانی با جنرال موتورز از دهه 1920 داشت، اولین سرمایه گذاری جنرال موتورز با گرفتن 34 درصد از سهام ایسوزو در سال 1972 مشاهده شد، زمانی که شورولت LUV اولین خودروی ساخت ایسوزو بود که در ایالات متحده فروخته شد. ایسوزو همچنین یک لوگوی جدید در سال 1974 ایجاد کرد. در سال 1974 ایسوزو جمینی را معرفی کرد که با جنرال موتورز با نام T-body شورلت شورت تولید شد. یک نسخه اصلاح شده در ایالات متحده به عنوان اوپل بیوک توسط ایسوزو و در استرالیا به عنوان هولدن جمینی فروخته شد. در نتیجه این همکاری، برخی از محصولات جنرال موتورز آمریکایی از طریق نمایندگی های ایسوزو به مشتریان ژاپنی فروخته شد. استیتمن هولدن نیز در حدود 246 نمونه با نشان ایسوزو در طول دهه هفتاد در ژاپن فروخته شد. صادرات ایسوزو نیز در نتیجه امکان استفاده از شبکه‌های GM، از 0.7 درصد تولید در سال 1973 به 35.2 درصد در سال 1976 افزایش یافت. این در حالی است که تولید کلی در همان دوره بیش از چهار برابر افزایش یافت. در نتیجه سرمایه‌گذاری مشترک جنرال موتورز، موتورهای ایسوزو توسط بخش‌های GM موجود نیز استفاده شد (برخی از خودروهای شورلت در بازار ایالات متحده دارای پیشرانه‌های ایسوزو بودند، مانند شورت و کامیون‌های اولیه S10/S15 که قبل از سال 1985 تولید شدند).
در سال 1981 ایسوزو شروع به فروش خودروهای مصرفی و تجاری تحت برند خود در ایالات متحده کرد. ایسوزو پی‌آپ اولین مدلی بود که به‌عنوان یک ایسوزو به‌جای شورولت یا بیوک، همراه با خودروی اسپرت ایسوزو پیازا به مصرف‌کنندگان فروخته شد. مدیرعامل وقت ایسوزو، توشیو اوکاموتو، همکاری با سوزوکی را برای توسعه یک خودروی کوچک در سطح جهانی برای جنرال موتورز، یعنی S-car آغاز کرد. قرارداد سه جانبه مالکیت مشترک در آگوست 1981 به امضا رسید که ایسوزو و سوزوکی سهام را مبادله کردند و جنرال موتورز 5 درصد از سهام سوزوکی را در اختیار گرفت. به دنبال این، در سال 1985، ایسوزو و جنرال موتورز، شرکت خودروهای IBC را در بریتانیا تأسیس کردند و نسخه‌های محلی ایسوزو و سوزوکی وانت‌های سبک (Isuzu Fargo و Suzuki Carry) را تولید کردند که در بازار اروپا با نام تجاری Vauxhall’s Bedford به فروش می رسید. در طی این دوره، ایسوزو همچنین به عنوان صادرکننده موتورهای دیزلی در سرتاسر جهان حضور پیدا کرد و نیروگاه‌های آنها توسط Opel/Vauxhall، Land Rover، Hindustan و بسیاری دیگر مورد استفاده قرار گرفت.دو خط مدل ایسوزو (جمینی، ایمپالس) به عنوان بخشی Geo (Spectrum، Storm) زمانی که در ابتدا به عنوان زیرمجموعه شورولت راه اندازی شد، به بازار عرضه شد. در بازار داخلی ژاپن، معاملات OEM با تولیدکنندگان دیگر برای کمک به خودروهای سواری ضعیف وارد شد.
انقلابی در ایسوزو
ایسوزو در سال 1992 به فروش ایمپالس در ایالات متحده پایان داد و سال بعد صادرات Stylus را که آخرین خودروی ساخت ایسوزو در ایالات متحده بود، متوقف کرد.
در سال 1993، ایسوزو برنامه مبادله خودرو جدیدی را با هوندا آغاز کرد که به موجب آن هوندا Isuzu Rodeo و Isuzu Trooper را به ترتیب به عنوان Honda Passport و Acura SLX فروخت. در عوض، ایسوزو شروع به فروش هوندا اودیسه به عنوان ایسوزو کرد. بنابراین، خط تولید هوندا SUV و خط تولید ایسوزو، یک مینی ون به دست آوردند. در بازار ژاپن، Gemini (Stylus) اکنون به هوندا دومینی تغییر یافته بود.فروش ایسوزو در ایالات متحده در سال 1996 پس از معرفی پیکاپ ایسوزو هومبر، یک کامیون GM مهندسی شده (با استفاده از ورقه های فلزی شورولت S10 در بازار برزیل) به اوج خود رسید. ایسوزو آمیگو محبوب را در سال 1998 احیا کرد. Axiom جدید در سال 2001 با کمپین های تبلیغاتی دهه 1980 راه اندازی شد تا آن را تبلیغ کند. فروش ایسوزو به دلیل قدیمی بودن Rodeo و Trooper و مدیریت ضعیف و عدم کمک GM شروع به کاهش کرد. Rodeo Sport در سال 2003 متوقف شد، در حالی که تولید Rodeo و Axiom یک سال بعد متوقف شد. تا این لحظه، فروش در آمریکای شمالی به 27188 عدد کاهش یافته بود که در این میان فروش‌های Rodeo و Axiom متوقف شده 71% از کل آن را تشکیل می‌دادند.
در سال 1998 جنرال موتورز و ایسوزو DMAX را تشکیل دادند که یک سرمایه گذاری مشترک برای تولید موتورهای دیزلی بود. جنرال موتورز در سال بعد، سهام خود را در ایسوزو به 49 درصد افزایش داد و عملاً کنترل شرکت را به دست آورد و به سرعت با انتصاب یک مدیر، جنرال موتورز آمریکایی به ریاست عملیات آمریکای شمالی ایسوزو، رسید. این اولین بار بود که یک مدیر غیر ژاپنی چنین موقعیت بالایی را در ایسوزو داشت. در سال 2001 جنرال موتورز و ایسوزو اعلام کردند که قصد دارند شبکه های توزیع را به اشتراک بگذارند و شورلت ایسوزو را به بازار عرضه کند.
نسخه تولیدی VehiCROSS اعلام شده در سال 1999 به ایالات متحده معرفی شد، اما با نظرات متفاوتی روبرو شد، زیرا به نظر می رسد قیمت بالا، ظاهر منحصر به فرد و پیکربندی دو در آن با تقاضاهای بازار مطابقت نداشته باشد. تولید VehiCROSS و سایر وسایل نقلیه کاربردی ورزشی، از جمله Trooper، در سال 2001 به عنوان بخشی از یک سازماندهی مجدد مالی که تقریباً 10000 شغل را حذف کرد، پایان یافت. جنرال موتورز شرکت را تحت فشار قرار داده بود تا به طور انحصاری روی تولید خودروها و موتورهای تجاری تمرکز کند.
تعداد نمایندگی های ایسوزو در ایالات متحده به سرعت کاهش یافت و تا سال 2005 تنها 2 مدل داشت: اسندر (یک نماینده GMC با نشان مجدد) و وانت سری i (یک شورلت کلرادو با نشان جدید). در این مرحله، ایسوزو در ایالات متحده در درجه اول توزیع کننده کامیون های متوسط مانند سری N بود که هم از ژاپن و هم از کارخانه های ایالات متحده در Janesville، ویسکانسین و فلینت، میشیگان تهیه می شد. ایسوزو در آگوست 2006، 290 نمایندگی خودروهای سبک در ایالات متحده داشت و به طور متوسط فقط دو اسندر در ماه فروخت و شایعات در مورد خروج ایسوزو از بازار ایالات متحده بسیار زیاد بود. برنامه های معرفی یک SUV جدید ساخت تایلند برای سال 2007 زمانی متوقف شد که شرکت Isuzu Motors Limited تصمیم گرفت که یک SUV جدید بسیار خطرناک است و در عوض با راه اندازی کامیون های سری i ادامه داد. علیرغم ارقام بسیار پایین فروش 12177 وسیله نقلیه مسافربری برای سال 2005 (با باقی مانده Axiom و Rodeos 30 درصد از این میزان را تشکیل می دهند)، ایسوزو موتورز آمریکا اولین سود خود را در سال های اخیر اعلام کرد که عمدتاً به دلیل کاهش ساختار مجدد است.
در اوایل سال 2002، صنایع سنگین فوجی (شرکت مادر سوبارو) سهم ایسوزو از لافایت، کارخانه ایندیانا را خریداری کرد و سوبارو ایسوزو (SIA) به سوبارو ایندیانا تبدیل شد. پس از 8 سال فروش سنگین هوندا پاسپورت و فروش سبک ایسوزو اوزیس، هوندا و ایسوزو در سال 2001 قرارداد تبادل خودرو خود را به طور مشترک پایان دادند. Oasis کنار گذاشته شد و هوندا پاسپورت را با Pilot جایگزین کرد. سال 2001 آخرین سال ایسوزو برای وسایل نقلیه مسافربری در کانادا بود، زیرا ایسوزوها در کانادا بیشتر در نمایندگی های Saturn-Saab فروخته می شدند. در اواخر سال 2002، ایسوزو طرحی را برای افزایش سرمایه و تبدیل بدهی به سهام برای جلوگیری از ورشکستگی آغاز کرد. جنرال موتورز 20 درصد از دزصدDMAX، 60 از ایسوزو موتورز پولسکا و ایسوزو موتورز آلمان و حقوق سه نوع فناوری موتور دیزل را از ایسوزو به دست آورد. با پرداخت 50 میلیارد ین (حدود 425 میلیون دلار). جنرال موتورز همچنین 10 میلیارد ین (حدود 85 میلیون دلار آمریکا) برای 12 درصد از سهام شرکت تجدید سرمایه شده پرداخت کرد. جنرال موتورز در سال 2001 سرمایه گذاری خود در ایسوزو را لغو کرد.
تولید اسندر 7 سرنشین در فوریه 2006 با بسته شدن کارخانه مونتاژ شهر اوکلاهما جنرال موتورز به پایان رسید و ایسوزو با اسندر 5 سرنشین ساخته شده در موراین، اوهایو و سری i کم فروش به عنوان تنها محصولات خرده فروشی خود باقی ماند. این شرکت در دو ماه اول سال 2006 تنها 1504 دستگاه خودرو در آمریکای شمالی فروخت. جنرال موتورز به سرمایه گذاری سهام خود در ایسوزو پایان داد و تمام سهام خود را به شرکت میتسوبیشی، ایتوچو و بانک شرکتی میزوهو فروخت. هر دو جنرال موتورز و ایسوزو ادعا کردند که این شرکت ها به روابط خود ادامه خواهند داد، اما تا 12 آوریل 2006 هیچ خبری در مورد تأثیر این امر بر عملیات DMAX وجود نداشت.در ژوئن 2006 ایسوزو و جنرال موتورز توافق کردند که یک سرمایه گذاری مشترک به نام “شرکت مهندسی LCV Platform Engineering (LPEC)” برای توسعه یک پیکاپ جدید ایجاد کنند. ایسوزو گفت که از تخصص مهندسی خود برای توسعه پیکاپ استفاده خواهد کرد و جنرال موتورز نیز مشتقات خود را بر اساس پلتفرم یکپارچه توسعه خواهد داد. شرکت میتسوبیشی در اکتبر 2006 پس از تبدیل تمام سهام ممتاز ایسوزو که از سال 2005 در اختیار داشت به سهام عادی تبدیل کرد و سهام خود را از 3.5 درصد به 15.65 درصد افزایش داد، در اکتبر 2006 به بزرگترین سهامدار ایسوزو تبدیل شد.
در نوامبر 2006 تویوتا 5.9 درصد از ایسوزو را خریداری کرد و به سومین سهامدار بزرگ پس از ایتوچو و میتسوبیشی تبدیل شد و دو شرکت توافق کردند تا همکاری تجاری احتمالی را با تمرکز بر حوزه تحقیق و توسعه و تولید موتورهای دیزلی، کنترل آلایندگی مرتبط و غیره مورد مطالعه قرار دهند. فن آوری های زیست محیطی در ژانویه 2007، ایسوزو و جنرال موتورز محدوده LCV را با یک موتور دیزلی 3.0 لیتری مشترک ریل که گشتاور و قدرت بسیار بیشتری نسبت به نسل قبلی خود داشت، به روز کردند. در آگوست 2007 ایسوزو و تویوتا توافق کردند که یک موتور 1.6 لیتری دیزلی را برای استفاده در خودروهای تویوتا که در بازارهای اروپایی به فروش می‌رسند توسعه دهند. در این مرحله، جزئیات توسعه، تولید و عرضه موتور دیزل هنوز مورد بحث بود، اما در اصل، ایسوزو نقش اصلی را ایفا کرد و تولید آن در حدود سال 2012 آغاز شد.در 30 ژانویه 2008، ایسوزو خروج کامل خود از بازار ایالات متحده را اعلام کرد. این تصمیم به دلیل عدم فروش بود. برخی از عدم فروش ناشی از تجربیات مصرف کنندگان با موتورها و خدمات با کیفیت پایین بود. ایسوزو از اواخر دهه 1990 کاهش آهسته ای را تجربه می کرد. در کمتر از 10 سال، آنها از فروش خط کاملی از اتومبیل‌ها، کامیون‌ها و خودروهای شاسی‌بلند به یک تولیدکننده تخصصی SUV تبدیل شدند و در نهایت فقط یک جفت کامیون جنرال موتورز را به فروش رساندند. این شرکت به فروش خودروهای تجاری در ایالات متحده ادامه داد.
ایسوزو و تویوتا توسعه یک موتور دیزلی تمیز را در دسامبر 2008 متوقف کردند. در 29 ژانویه 2009، ایسوزو و جنرال موتورز اعلام کردند که در حال مذاکره برای انتقال عملیات خط تولید کامیون های متوسط در فلینت، میشیگان به ایسوزو برای یک دوره پنج ساله هستند. با این حال، در ماه ژوئن، جنرال موتورز اعلام کرد که این مذاکرات نتوانست به توافق برسد و جنرال موتورز در عوض تولید خودروهای شورولت کودیاک و جی ام سی تاپکیک را در 31 جولای 2009 متوقف کرد.
در جولای 2016، ایسوزو و مزدا توافق کردند که برای تولید نسل بعدی پیکاپ کامیون‌های مزدا در خارج از آمریکای شمالی با یکدیگر همکاری کنند. Reese Counts (11 جولای 2016). مزدا و ایسوزو برای ساخت یک پیکاپ جدید با یکدیگر همکاری کردند. در نتیجه، نسل سوم مزدا BT-50 توسط ایسوزو در تایلند از سال 2020 ساخته شده است.
کارخانه ایسوزو در ایالت آندرا پرادش هند در سال 2016 شروع به کار کرد.
در آگوست 2018، تویوتا 5.9 درصد سهام خود در ایسوزو را فروخت.
در دسامبر 2019، ایسوزو اعلام کرد که یک یادداشت تفاهم غیر الزام آور امضا کرده است که در نهایت ولوو کامیون های UD را به آنها می فروشد. در نوامبر 2020، شرکت‌ها اعلام کردند که «توافق‌نامه‌های نهایی» را امضا کرده‌اند و یادداشت تفاهم را الزام‌آور کردند. در آوریل 2021، ایسوزو خرید UD Trucks را تکمیل کرد.
در مارس 2021، ایسوزو، هینو و تویوتا، ایجاد یک مشارکت استراتژیک بین این سه شرکت را اعلام کردند. تویوتا 4.6 درصد از سهام ایسوزو را تصاحب کرد در حالی که این شرکت قصد دداشت سهام تویوتا را به ارزشی معادل خریداری کند. این سه شرکت گفتند تا ماه آوریل یک سرمایه گذاری مشترک جدید به نام شرکت فناوری های مشارکت تجاری ژاپن با هدف توسعه کامیون های سبک پیل سوختی و الکتریکی تشکیل خواهند داد. تویوتا 80 درصد سهام این سرمایه گذاری را در اختیار گرفت در حالی که هینو و ایسوزو هر کدام 10 درصد سهام را در اختیار داشتند.
بازار فروش
در بیشتر کشورهای آسیا و آفریقا، ایسوزو در یکی از قطب های فروش کامیون شناخته میشد، پس از اینکه ایسوزو تمام فروش خودروهای سدان و کامپکت را در اواخر دهه 1990 به دلیل کاهش شدید فروش کاهش داد. در روزهایی که ایسوزو خودروهای سواری می فروخت، آن ها به دلیل تمرکز بر موتورهای دیزلی معروف بودند. به عنوان مثال، در سال 1983، مدت ها قبل از انفجار در فروش دیزل، دیزل ها 63.4 درصد از تولید خودروهای سواری خود را تشکیل می دادند. در سال 2009، ایسوزو به دلیل عدم فروش، بازار مصرف ایالات متحده را رها کرد. ایسوزو به عنوان یک شرکت های درجه اول تولید کننده خودروهای کامپکت کوچک تا متوسط و کامیون های تجاری با اندازه های متوسط و بزرگتر بوده است، اما بازارهای سراسر جهان نیازهای متفاوتی را نشان می دهند.
ایسوزو موتورز آمریکا فروش خودروهای سواری در ایالات متحده را در 31 ژانویه 2009 متوقف کرد. این شرکت به نمایندگی های خود توضیح داد که نتوانسته است جایگزین هایی برای ایسوزو اسندر و سری i ایسوزو که از نظر تجاری قابل دوام باشد، تضمین کند. ایسوزو 7098 خودرو در سال 2007 فروخت. این اقدام بر خودروهای تجاری یا موتورهای دیزل صنعتی ایسوزو در ایالات متحده تأثیری نداشت. ایسوزو برای تولید کامیون های اجاره ای خود با فورد، جی ام سی و ناویستار اینترنشنال قراردادی با Budget Truck Rental دارد.
در استرالیا، ایسوزو سال ها تامین کننده اصلی خودروهای سبک تجاری و خانگی برای هولدن (جنرال موتورز) بود. با این حال، تا سال 2008، هولدن تعداد کمی از ایسوزوها را تامین می کرد. در این زمان ایسوزو شروع به فروش D-Max با نام ایسوزو کرد.
ورود ایسوزو به بازار تایلند یکی از موفق ترین آن ها بود. حضور آن در کشور در سال 1966 زمانی آغاز شد که یک مرکز تولیدی برای وانت بار در استان ساموثپراکارن با ظرفیت 155000 دستگاه در سال تاسیس کرد. این خودروساز به سرعت به یک رهبر بازار تبدیل شد به طوری که تا سال 2002، این شرکت پایه تولید خود را از محل اصلی خود در فوجیساوا، ژاپن به تایلند منتقل کرد. ایسوزو بیشترین سهم را از بازار خودروهای تجاری تایلندی به خود اختصاص داد و حداقل برای 23 سال از رقبای خود پیشی گرفت. تا سال 2006، این شرکت به یک منطقه صنعتی در استان چاچونگسائو منتقل شد تا از توسعه بیشتر تولید حمایت کند. تا سال 2017، ایسوزو کامیونت های را با محموله‌هایی به آمریکای شمالی، آمریکای لاتین، استرالیا و ژاپن صادر کرده است. در همان سال، این شرکت اعلام کرد که سود آن 7 درصد افزایش یافته و تولید سالانه کامیون خود را برای پاسخگویی به تقاضاهای خارج از کشور دو برابر کرده است.
شرکت های تابعه و سرمایه گذاری مشترک
کارخانه فوجیساوا در نوامبر 1961 ساخته و برای تولید افتتاح شد. این کارخانه در Tsuchidana، Fujisawa، Kanagawa واقع شده است و هنوز هم خودروهای تجاری برای استفاده داخلی ژاپن و صادرات بین المللی تولید می کند. کارخانه Toghichi، واقع در Hakuchu، Ohira-Machi، Tochigi، Tochigi، جایی است که موتورها در حال حاضر ساخته می شوند. کارخانه ای در Tono Machi، Kawasaki-ku، Kawasaki-shi، Kanagawa Pref وجود داشت که در مارس 2005 که خودروهای سواری تولید می کرد، بسته شد
